Μνήμη Λορέντζου Μαβίλη - 98 χρόνια από το θάνατό του

Αυτό που λείπει σήμερα από τη ζωή μας είναι η συμφωνία των λόγων με τις πράξεις. Ο Μαβίλης έκανε τις ιδέες του πράξη θυσιάζοντας και τη ζωή του . Η θυσία του έχει μεγαλύτερη αξία γιατί συμμετείχε στον αγώνα εθελοντικά και ενώ ήξερε ότι μπορεί να χάσει τη ζωή του, όπως και έγινε.

Έπεσε μαχόμενος σε ηλικία 53 ετών, ως εθελοντής λοχαγός των Γαριβαλδινών ερυθροχιτώνων, στο Δρίσκο Ιωαννίνων, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, στις 28 Νοεμβρίου του 1912, λίγο πριν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Διαβάστε στην "περισπωμένη" ένα αφιέρωμα στον Λορέντζο Μαβίλη... >>>

Τα ελληνικά είναι τραγούδι...

[ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ]

Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων.
Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε. Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξής:

Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν' ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας "Λύρα", προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες.

Είναι δύσκολο ν' απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν "κύλαγε" όπως λέμε (οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές).

Το πράγμα με απησχόλησε. Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (.) και τα συνέκρινα μ' αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διεπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μια περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί που υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή η μουσική κινείται αντίθετα -προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό τού ποιήματος, αλλά αντίθετα στις αναλογίες τονισμού και αντίθετα στην ορθογραφία του- τότε όσο έξυπνη και να 'ναι, κάνει το τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό.

Στα πετυχημένα τραγούδια δεν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανείς πάνω σ' ένα ρυθμό ή σ' ένα μουσικό δρόμο, πρέπει να ακολουθήσει τα καλούπια τους, οπότε θα υπάρχουν σημεία όπου αυτή η πείρα που περιέγραψα, δεν τηρείται. Αυτό όμως θα συμβεί μόνον όταν δεν γίνεται αλλιώς. Και πάντα η βιασμένη λέξη θα τοποθετείται έτσι ώστε να προηγούνται και να έπονται επιτυχείς στιγμές, ώστε να μειώνεται η εντύπωση τής ατασθαλίας, η οποία έτσι συνδυασμένη ωφελεί, διότι το τραγούδι αλλιώς θα ήταν μηχανικό. Κάτι τέτοιο δεν το είχα προσέξει. Και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι οι τόνοι και τα πνεύματα ίσως να μην ήταν διακοσμήσεις, ίσως να είχαν λόγο.(.)

Μέσα στο στούντιο είχα και δύο εκπλήξεις:
Να η πρώτη: Προσπαθώντας να ακούσω την διαφορά οξείας και περισπωμένης, διάβασα την φράση:
"Λυγά πάντα η γυναίκα". Το "πάντα" ακούγεται ψηλότερα από το "λυγά" που παίρνει περισπωμένη.
"Λυγά πάντα η γυναίκα' ακούγεται όμως περιέργως ψηλότερα κι από το "γυναίκα", που όμως παίρνει οξεία.
Γιατί άραγε;
Τηλεφώνησα σ' έναν φίλο και έμαθα ότι η "γυναίκα" οφείλει να παίρνει παρισπωμένη, διότι είναι τής τρίτης κλίσεως, η οποία όμως καταργήθηκε, γι' αυτό πήρε οξεία η "γυναίκα".
Να λοιπόν, που από άλλο σημείο ορμώμενος, αναγκάστηκα να συμφωνήσω ότι κακώς καταργήθηκε η τρίτη κλίση αφού στην φωνή μας εξακολουθεί να υπάρχει "Λυγά πάντα η γυναίκα" λοιπόν και παίρνει και περισπωμένη.
Η δεύτερη έκπληξη: Έδωσα σ' έναν ανύποπτο νέο, που παρευρισκόταν στο στούντιο, να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ως επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον.
Ακούστε τις φράσεις:
"Είν' ακριβός αυτός ο αναπτήρας. Ας μην είν' ωραίος, έχει την αξία του. Ναι, ακριβώς αυτό ήθελα να πω".
Ακουστικώς δεν παρατήρησα διαφορά. Έκοψα τις δύο λέξεις και τις κόλλησα την μία κατόπιν της άλλης. Ακούστε το!
"Ακριβός. ακριβώς".
Ελάχιστη διαφορά στο αυτί' ο ηχολήπτης μόνον επέμενε ότι το δεύτερο είναι κάπως πιο φαρδύ. Ας το ξανακούσουμε:
"Ακριβός. ακριβώς".
Ασήμαντη διαφορά. Συνδέσαμε τότε τον παλμογράφο. Να το διάγραμμα του επιθέτου ακριβός, όπως προέκυψε, και να το πολύ πλουσιότερο τού επιρρήματος. Δεν είναι καταπληκτικό;

Όταν το είδα, τα μηχανήματα του στούντιο μού φάνηκαν σαν όργανα του παραμυθιού. Ο παλμογράφος μού φάνηκε σαν μια σκαπάνη που, κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας, ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί δύο χιλιάδες χρόνια πριν.
Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.

Αρκεί να προσέξουμε αυτό το τραγούδι της καθημερινής ομιλίας που πηγαινοέρχεται συνεχώς ανάμεσά μας. Ακούστε πώς ηχούν οι τονισμοί. Ακούστε τα μακρά. Ακούστε την λαϊκή τραγουδίστρια πώς αποδίδει το ωμέγα ή την ψιλή οξεία (.).
Τέλος, ακούστε την θεία φωνή του Ανδρέα Εμπειρίκου, την παράξενη απαγγελία που κυνηγά την λάμψη της οξείας, τον πλούτο της διφθόγγου, τους τόνους και την ορθογραφία, σαν μουσικά σύμβολα μιάς φωνής που προϋπάρχει αδιάκοπα και οδηγεί το ποίημα.(.)
Δεν περιφρόνησα καμμιά άποψη και δεν κολάκευσα καμιά. Προσπάθησα να πω τρείς φορές τρείς αλήθειες.
Πρώτον: Τα ελληνικά είναι τραγούδι. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει ένα τραγούδι ή να το δει πρακτικά. Γιατί να δούμε λοιπόν τα ελληνικά, πρακτικά;
Δεύτερον: Όποιος σταθεί αλαζονικά απέναντι στα ρεφρέν που τον ψυχαγώγησαν διά βίου, στρέφεται εναντίον της προσωπικής του ιστορίας και πίστης. Τα ίδια μπορεί να πάθει ένας λαός με την γλώσσα. Ιδίως αν η γλώσσα του είναι τα ελληνικά.
Τρίτον: Τα ελληνικά ως τραγούδι είναι ανυπόφορα δύσκολα. Κανείς δεν τα βγάζει πέρα με τα ελληνικά. Απέναντι στα ελληνικά θα είμαστε πάντα φάλτσοι και αγράμματοι. Αλλά τί να γίνει; Σημασία έχει η συνείδηση ότι τα μιλάμε, όχι για να γίνουμε δεξιοτέχνες, αλλά για να γίνουμε άνθρωποι. --

[Πηγή: Augofeta]

Ένας πρωτότυπος διαγωνισμός για τα άγρια ζώα

Σε έναν πρωτότυπο και δημιουργικό διαγωνισμό καλεί όλα τα παιδιά να συμμετάσχουν η περιβαλλοντική οργάνωση «Καλλιστώ» σε συνεργασία με την ηλεκτρονική εφημερίδα kidpres.
Τα παιδιά καλούνται να γράψουν ένα μικρό άρθρο για τα μεγάλα σαρκοφάγα ζώα, την αρκούδα ή τον λύκο. Η πρόσκληση αφορά σε μαθητές κάθε ηλικίας (δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου), οι οποίοι θα γίνουν για λίγο περιβαλλοντικοί ανταποκριτές και θα γράψουν ένα άρθρο για την αρκούδα ή τον λύκο στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας έτσι την αξία των ειδών αυτών και παρουσιάζοντας τους κινδύνους που αυτά αντιμετωπίζουν. Ο διαγωνισμός αποτελεί το έναυσμα μιας δημιουργικής απασχόλησης που στόχο έχει την περιβαλλοντική εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση των παιδιών.

Η διαδικασία επιλογής των νικητήριων άρθρων θα γίνει από εκπροσώπους τόσο της Καλλιστώς όσο και της Kidpress, ενώ τα άρθρα θα δημοσιευθούν όλα στην ηλεκτρονική εφημερίδα Kidpress και τα τρία καλύτερα θα βραβευθούν. Όποιος θέλει να γίνει περιβαλλοντικός ανταποκριτής μπορεί να εγγραφεί στη διεύθυνση http://www.kidpress.gr/new_registrations.asp ή να στείλει mail στην Καλλιστώ στο info@callisto.gr με θέμα: Τα Άγρια Ζώα μέσα από τα μάτια των παιδιών και συμπληρώνοντας τα στοιχεία (ονοματεπώνυμο, ηλικία, διαμονή και τηλέφωνο).
Ο διαγωνισμός ξεκινάει τη Δευτέρα στις 22 Νοεμβρίου και θα λήξει στο τέλος του 2010.
Για περισσότερες πληροφορίες, οι γονείς ή τα παιδιά μπορούν να επισκεφθούν τη σελίδα της Καλλιστώς (www.callisto.gr ) ή τη σελίδα της Kidpress (www.kidpress.gr ).

[Πηγή: "THESPROTIA news" ]

Kώστας Γεωργάκης: ένας πραγματικός αντιστασιακός!

Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.
συλλογή: “η θέα του κόσμου”

Νικηφόρος Βρεττάκος, Αυτοπυρπόληση

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Μνήμη ενός γενναίου παλικαριού

Ο Κώστας Γεωργάκης πέρασε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών, όταν, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970, θυσίασε τα 22 του χρόνια, αυτοπυρπολούμενος, ώρα 3 τη νύχτα, στην κεντρική πλατεία Ματεότι της Γένοβα, μπροστά από τα σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων, σε μια σπαρακτική κίνηση διεκδίκησης της ελευθερίας και απόδοσης φόρου τιμής σε μια πατρίδα σκλαβωμένη, όπως ανέφερε, στη δική του τοποθέτηση, ο ερευνητής και συγγραφέας του εξαιρετικά ενδιαφέροντος βιβλίου “Το Μεγάλο Ναι – Υπόθεση Κώστα Γεωργάκη”, Κώστας Παπουτσής.

Άλλωστε, τόσο τα λόγια όσο και τα γραπτά του Κ. Γεωργάκη, φοιτητή στη Σχολή Μηχανικών της Γένοβα, με ενεργό συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα (μέσω άρθρων και συνεντεύξεών του, που τον είχαν καταστήσει στόχο των πληροφοριοδοτών και πρακτόρων της χούντας) δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για το κίνητρο της ακραίας αυτοκαταστροφικής ενέργειάς του, που πέτυχε απόλυτα τον επιδιωκόμενο στόχο, αφού ξεσήκωσε τη διεθνή κοινή γνώμη, ιδιαίτερα δε την ιταλική, κατά της ξενόφερτης δικτατορίας, που είχε τολμήσει να ασελγήσει επί της Δημοκρατίας, στον τόπο που τη γέννησε.

Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».

Ο εύψυχος Κώστας Γεωργάκης, που το όνομά του χαράχτηκε στο “Πάνθεον όλων των αήττητων εξόριστων της ανθρωπότητας”, στο νεκροταφείο Σταλιένο της Γένοβα και που ο ανδριάντας του στήθηκε στη γενέτειρά του, την Κέρκυρα, φιλοτεχνημένος αφιλοκερδώς από το γλύπτη Δημ. Κορρέ, έφυγε από τη ζωή αυτή εννιά ώρες αφότου κραύγασε μπροστά στους έκπληκτους περαστικούς “Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα” και “Το έκανα για την Ελλάδα μου” κι έχοντας προηγουμένως αφήσει και τη γραπτή παρακαταθήκη του, μέσα από επιστολές του, γραμμένες την ίδια εκείνη τραγική ημέρα, στις οποίες διακήρυττε, μεταξύ άλλων:

«Εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ένα ελεύθερο άτομο…», αλλά και προέβλεπε, με σιγουριά: «Η γη μας, που γέννησε την ελευθερία, θα εκμηδενίσει την τυραννία!»...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο, καθώς και ένα μεγάλο αφιέρωμα για το Πολυτεχνείο, στην ιστοσελίδα "24 γράμματα" ...  >>>

Ελληνικά σχολεία μιας άλλης εποχής...

Φωτογραφίες από σχολεία της Ελλάδας, λίγο μετά τον πόλεμο.

Πηγή: votegreece.gr

Ένα διδακτικό παραμύθι!

Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα, για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: "Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε: "Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.

Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες.. Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8/ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι.*

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε-έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη......... !!!

Πηγή: "περισπωμένη"