Τα παιδιά μιλούν, οι γονείς σωπαίνουν...

[ "Ας προσπαθήσουμε καλύτερα να τους μιλήσουμε με το παράδειγμά μας , παρά με τα λόγια μας."]

Κανείς γονιός δεν γεννήθηκε παντογνώστης ή τέλειος.
Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη.
Πολλές φορές όμως φοβόμαστε να τα παραδεχτούμε.
Κι αν ο Δημόκριτος έλεγε: "Καλύτερα να ξεσκεπάζεις τα δικά σου λάθη, παρά των άλλων", μια λατινική φράση αποκαλύπτει το προφανές για τη σημερινή πραγματικότητα:
"Errare humanum est" (Τὸ πλανᾶσθαι ἀνθρώπινον).
Συγκεντρώνοντας κάποιες παρατηρήσεις από εκθέσεις, αφήνω τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα για τις σχέσεις τους με τους γονείς:


Μαρία: Το βασικότερο είναι ότι οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν. Δεν νιώθουν τις ανάγκες μου, τις ανησυχίες μου, τα προβλήματά μου. Με αντιμετωπίζουν πάντα με επιφύλαξη και δεν νιώθουν πως χρειάζομαι κι εγώ να είμαι ανεξάρτητη κι ελεύθερη.

Γιώργος: Οι γονείς μου δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για μένα. Μονίμως τρέχουν για τις δουλειές τους αφήνοντάς με μόνο και ίσως μαζί με τη μεγάλη μου γιαγιά ή τον κουφό μου παππού. Θέλω να βγω βόλτα με τους φίλους μου, αλλά συχνά πρέπει να λέω ψέματα ή να παραπλανώ τους μεγαλύτερούς μου, ώστε να νιώσω ελεύθερος.

Ελευθερία: Δεν αντέχω πλέον μέσα σε ένα σπίτι με φωνές, καυγάδες και αμφισβήτηση. Και να σας πω και το καλύτερο: όποτε βγαίνω έξω με τους φίλους μου, το κινητό μου χτυπά συνεχώς και η μαμά μου με ρωτά με νεύρα γιατί δεν το σηκώνω. Κι αν το σηκώσω, με ρωτά τι ώρα θα γυρίσω! Βαρέθηκα!

Γιάννα: Οι γονείς μου είναι συνέχεια πάνω από το κεφάλι μου. Είναι τόσο πιεστικοί κι υπερπροστατευτικοί, που δεν με αφήνουν να αναπνεύσω!

Δημήτρης: Δεν υπάρχει μέρα που ο πατέρας μου δεν θα μου κάνει παρατήρηση. Δεν βρίσκω ηρεμία ούτε στο δωμάτιό μου. Και βέβαια, κάνω αυτό που με ησυχάζει: ανοίγω δυνατά τη μουσική, για να μην ακούω τι λένε!

 . . . . . . . . . . . . . . .

Ο πολύπαθος λαός μας, λέει:
"Στα βάσανα είμαι βασιλιάς και στη χαρά ζητιάνος, μα στις φουρτούνες της ζωής έμπειρος καπετάνιος."
Έτσι, αγαπητοί γονείς, αφήνω τα σχόλια στη διάθεσή σας. Ανοίξτε τα μάτια σας και θα μάθετε. Κλείστε τα μάτια σας και θα βρείτε. Μην καταπιέζετε τα παιδιά σας, γιατί μεγαλώνουν σε έναν κόσμο απάνθρωπο, χωρίς ελπίδα. Μου αρκεί μόνο να νιώσετε την ανάγκη να κατανοήσετε τα παιδιά σας, μέσα από τα λόγια του Χαλίλ Γκιμπράν:
''Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή. Για τη ζωή τους είσαι το μέσο, και όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δε μπορείς να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου '' (Χαλίλ Γκιμπράν, "Ο προφήτης")

Διαβάστε περισσότερα στο ιστολόγιο: "ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ" ... >>>